Góður dagur

Tunglið er svo bjart og virðist svo brosandi í kvöld. Stjörnurnar eru líkt og demantar þar sem þær lýsa upp himinhvolfið. Græn norðurljósin fullkomna svo tilveruna á svartir nóttinni. Já það er fallegt hérna í kvöld til að fullkomna verðrið sem við fengum í dag. Mér leið í smá stund eins og ég væri virkilega heima á Akureyri. Líklega gerðu norðurljósin það að verkum. En ég er víst mitt á milli hárra fjalla, þúsund trjáa og stóra hafsins hér í fjarskanum í Noregi. Góður staður rétt eins og bærinn minn heima. Sveitalífið var þvílíkt að gera sig í dag þegar við skvísurnar örkuðum alla leið til Vågstranda í góða veðrinu. Ég einfaldlega tímdi ekki að snúa við. Það var bara of yndislegt að ganga þarna aleinn, anda að sér hreinu sveitaloftinu, heyra fuglasöng á góðum vordegi og sjá nokkrar hræður undirbúa vorverkin. Er ég lúmskt mikil sveitastelpa í mér?

Þarna stóð hún og söng. Kona á miðjum aldri íklædd þjóðlegum fötum. Tónarnir fylltu kirkjuna af einhverju góðu. Svo bjartir og hreinir. Ég sat bara og fylgdist með. Það var gaman að horfa á þessa einföldu veru sem ljómaði af gleði, gaf manni hvert orð og hverja nótu. Norskir sálmar sem mér fannst flest allir ágætis lög. Kvöldið gekk vel, og okkar stutti partur af söngvakvöldinu gekk vel. Mér fannst gott að heyra orgeltónlist aftur. Það er eitthvað svo viðkunnarlegt og eitthvað sem maður þekkir svo vel að syngja með. Mig langaði að leggjast á gólfið, loka augunum og leyfa tónlistinni að sigra allt. En skerandi birta loftljósa var ekki að gera sig á kvöldi sem þessu. Hefur fólk ekki lært að lýsing skiptir miklu máli? Ég hefði allavega látið kertaljósin duga.

Annars ligg ég uppí rúmi, í bestu uppáhalds náttfötunum mínum, með tvær sængur, dauðþreytt og löngunin til þess að slökkva ljósið, loka augunum og láta sig svífa inn í heim drauma og hvíldar vex við hvert skrifað orð.

Þykir vænt um ykkur öll.

Valborg Rut.