Draumar og fyrrum skólaminningar

Og það hringsnýst í huga mér. Í tíma og ótíma. Hvað er eiginlega að verða um mig? Er ég að drukkna í löngunum, hugsunum, pælingum, skipulaggningu, framtíðaráformum, bara nefnið það, ég hef velt því fyrir mér.

Enn og aftur velti ég því fyrir mér hvað mig langar í ósköpunum að gera. Mig langar að læra eitthvað. En hef ekki mikla trú á mér í þeim pakka. En ef ég punkta niður allt það sem ég gæti hugsað mér að læra og gera yrði það eitthvað í þessa áttina.

• Ætli ég þyrfti ekki að byrja á að vinna í blómabúð til að undirbúa blómaskreitinganám á mjög góðum og skemmtilegum stað sem heldur mér við efnið og hrifsar til sín alla athygi mína.
• Blómaskreytinganám tekur 3 ár, tvö í skóla og eitt samningsbundið nám með ítarlegum vinnudagbókarfærslum.
• Svo væri gaman að læra útstillingar í Iðnskólanum í Hafnarfirði. Hefur alltaf þótt það mjög spennandi.
• Það er nú ekki nóg að vera blómaskreytir heldur væri gaman að mennta sig meira og verða blómaskreytingameistari. Það þarf að læra í Danmörku eða annarsstaðar í útlöndum.
• Það væri gaman að taka einhvernskonar kennararéttindi. Uppeldisfræði, leikskóla eða grunnskólakennari. Mig langar að prófa að kenna lífsleikni áfanga. Ég myndi í það minnst standa mig betur en allir þeir kennarar sem hafa kennt mér þetta fag frá 8 bekk grunnskóla og þangað til á öðru ári í framhaldsskóla. Lífleikni er fag sem á að skilja eitthvað eftir og fá mann til að hugsa. Ja eða almenn réttindi svo ég gæti kennt útstillingar eða blómaskreytingar.
• Mig langar að læra að veggfóðra. Hehe já þið lásuð rétt. Einhverntíman velti ég því fyrir mér að verða málari.
• Væri gaman að vera með BA gráðu í sálfræði og guðfræði líka.
• Margt hönnunnarnám finnst mér líka spennandi. Væri gaman að læra eitthvað um innanhússhönnun og arkitektúr.
• Væri líka til í að læra stjórnun á vinnustað og viðskiptafræði. Væri gaman að prófa að vera með sitt eigið fyrirtæki eða stofnun.

En þetta eru aðeins hugmyndir drauma minna. Getið líklega sagt ykkur að þetta verður aldrei. Ég er ekki einu sinni stúdent. Og hvað ætli það taki mörg ár að komast í gegnum það? Vitiði, ég hef bara engan áhuga á því að halda áfram með þetta bölvaða stúdentspróf. Einhverra hluta vegna held ég að ég myndi standa mig betur í háskólanámi sem væri hnitmiðað og markvisst. En ég fer líklega aldrei í háskóla. Hvernig ætti ég svo sem að komast þangað inn? Smá útskýring.

Ég fór í grunnskóla. Hvað er það sem stendur eftir? Jú óskemmtilegar minningar um ósamheldna krakka, skelfilegar frímínótur, einelti, misjafna kennara, öskur og læti alla daga og neikvæðar ábendingar og gagnrýni frá kennurum. Í svona umhverfi er ekki skrítið að maður missi allan áhuga. Maður var bara krakki og þetta er uppeldisþáttur. Skólastarf og hvernig staðið er að högum hvers og eins innan skólastofunnar skiptir máli. Sumir þurfa meiri hvatningu en aðrir, sumir eru lengur að læra en aðrir, sumir taka eftir því neikvæða sem stöðugt er ýtt að manni. Við áttum ekki saman, lítið var gert í eineltismálum í bekknum og kennararnir upp til hópa óviðræðuhæfir. Það er ekki skrítið að fyrir mörgum árum hafi ég gefist upp á þessum lærdómi. Það er svo langt síðan mér varð alveg sama og nennti ekki að halda áfram að ég man það ekki einu sinni. Ég man þegar ég öskraði á kennarann þegar ég reiddist mikið. Ég man þegar ég reif skyndiprófin í stærðfræði í tætlur. Ég man þegar ég fékk núll í landafræðiprófi í 6 bekk. Ég man þegar borðum var hent um stofuna og stólarnir flugu um í loftinu. Ég man þegar ég fékk í mig grjótharða snjóbolta en öllum var sama. Ég man þegar það var frjáls tími en ég stóð og lagaði til bækurnar í bókahillunum og á bókaborðinu. Er skrítið að maður hafi ekki nennt að leggja sig fram? Ég missti áhugann og langaði ekkert til að leggja mig fram. Enda var þetta umhverfi ekki ólíkum einstaklingum bjóðandi.

Niðurstaða: Ég útskrifaðist úr grunnskóla með fall í öllum fögum nema einu í samræmduprófunum og gat ekki verið meira sama. Ég þekki ekkert af því fólki í dag sem ég var með í bekk í 10 ár. Í raun finnst mér það allt í lagi. Við erum alltof ólík og betra að kynnast nýju fólki en þeim sem áður gerðu manni lífið leitt.

Ég lagði leið mína í VMA. Hækkaði mig í öllum fögum og nennti oftast að læra heima til að byrja með. En það var og er fast í mér að ég get ekki lært. Ég hef bara ekki áhuga eða það sem til þarf. Hef ekki þá athygli sem þarf til að detta ekki útúr í kennslustundum eða læra það sem stendur í bókunum. Enda þarf ég að lesa og lesa til að læra hlutina og jafnvel kannski bara brot af þeim. En ég mætti samt og hékk þarna mér til afþreygingar. Maður verðu jú ekki neitt ef maður hefur ekki menntun. En tíminn leið, verkleg fög gengu vel eins og við mátti búast en allt bóklegt fór úr skorðum. Ég nennti ekki að mæta, ekki að læra, þekkti engann og dimmar skólastofur heilla mig ekki. Þaðan fór ég með nokkur föll en náði þó flestu sem ég tók mér fyrir hendur. En þrátt fyrir að hafa verið þarna í 3 ár er ég næstum ekki búin með neitt.

Niðurstaða: Grunnskólaganga mín setti sitt mark á mig og mér líður ekki vel í skólabyggingum. Finn mig ekki í hvaða hóp sem er og líkar ekki við kuldalega og ópersónulega kennara. Ég tók mér frí frá skólanum og fann mér önnur verkefni.

Ég er ekki stolt af skólagöngunni minni. Það viðurkenni ég alveg. Ég er stolt af því að hafa komist út úr þessum skólum en er samt uppistandandi í dag. Ég hefði viljað að grunnskólinn minn hefði staðið betur að málefnum allra í skólanum og veitt hverjum og einum nemanda betri sýn. Ekki bara mér, heldur öllum. Fólk þarnfast ekki þess sama og kennarar verða að sjá það góða í öllum og ræða þau mál sem upp koma. Það er ekki lausn að lýta fram hjá vandanum. Jafnvel þó svo maður verði ekki fyrir honum sjálfur. Ég man þegar við vorum í 9. eða 10. bekk og einni stelpu var hrint á ganginum og hún rifbeinsbrotnaði. Við fórum nokkrar stelpur og spurðum skólastjórann hvort það væri ekki tími til að gera eitthvað í eineltismálum skólans. Við fengum einhverja ruglu um Regnbogabörn sem við trúðum auðvitað ekki að væri búið að panta að fá. Reyndist rétt, málið var þaggað niður og allt hélt áfram í sama fari.

En það er ekki hægt að kenna grunnskólaum um allt. Jafnvel þó svo að mikilvægustu ár í uppvexti barna myndi ég telja að væru á grunnskólagöngu þeirra. Ég sá bara ekkert að þessum hlutum áður enda var maður ekki vanur öðru.

Í dag kemur þetta í veg fyrir að ég fari með einkunnir síðastliðinna skólaára og sæki um í öðrum skóla. Ég skammast mín fyrir að koma með blað með verulega slæmum einkunnum á. Maður fyllist vonleysi og langar einfaldlega ekki að reyna meira. Enda kæmist ég ekki inn í nokkurn skóla með þann árangur sem ég hef á baki mér. Hvernig get ég svosem orðið eitthvað? Hvernig getur manneskja sem getur ekki fest athygli í bókum eða öðlast menntun orðið eitthvað? Kannski verð ég aldrei neitt. Það rætist örugglega aldrei neitt af þessu. Ég hef enga löngun né getu til þess að halda áfram. Fyrrum skólaár gerðu sitt. Skóli í minni merkingu táknar slæma hluti.

Fyrirgefið langt blogg.

Valborg Rut