Hvað sem verður, hvað sem er, hvernig svo sem lífið er.

Framtíðin er ekki endilega eftir mörg ár. Framtíðin getur verið á morgun, í næstu viku eða eftir mánuð. Við vitum það ekki. Hvernig get ég vitað hvað mig langar að hafa í framtíðinni. Hverju langar mig að afreka og hvað langar mig að sjá þegar ég læt starfi mínu á jörðinni lokið. Vonandi ekki næstu daga, ekki næstu mánuði, heldur eftir mörg ár. Ef hvað? Ég vil ekki bara hverfa og skilja ekkert eftir. Ég vil að fólk minnist mín á góðan hátt og brosi við tilhugsinuna. Mig langar til að skilja eitthvað eftir. Eitthvað sem tekið er eftir. Ég vil ekki bara vera. Ég vil gera eitthvað. Eitthvað gáfulegt, eitthvað gott, eitthvað mikilvægt, eitthvað spennandi, eitthvað krefjandi. En hvað? Það fer í mig að vita ekki hver tilgangur minn í rauninni er hér á þessari jörð. Ég er orðin þreytt á þessari stöðugu leit að hinu og þessu. En maður getur ekki bara stoppað. Maður verður líklega að halda leitinni áfram til að ná einhverjum árangri. Ég er með skipulagsáráttu. Óvissa gerir mér ekki gott. Að lifa í óvissu, að vita ekki hvert stefnir. Það er ekki markmið að stefna bara að einhverju. Hvert er hið raunverulega markmið? Hvaða verkefni felur það í sér? Mig þyrstir í að finna það sem mér er ætlað. Ja allavega ef mér er yfirhöfuð ætlað eitthvað.

Sumir gera heiminn sérstakann bara með því að vera í honum.

Nú þýtur um hugann mynd af Bangsímon í Hundraðekru skógi þar sem hann situr á tjábol og hugsar og hugsar, og hugsar. Nema það að ég er ekki björn, heldur hugsanaglöð stelpuskotta í útlöndum.