Mamma, megum við fá hund?

Tárin spíttust úr augunum þegar ég þaut niður háskólabrekkuna á hjólinu mínu. Kaldur vindurinn gerði það að verkum að augun mín fóru alveg í klessu og ég sá næstum ekki neitt. En það var gaman að láta sig renna niður brekkuna áður en ég mátti hjóla heim á leið uppímóti. Já, í dag fór ég út að hjóla. Já þið lásuð rétt. Ég af öllum fór út að hjóla. T'imi til kominn að finna sér einhverja hreyfingu hérna á Íslandinu. Er þó ekki viss um að ég leggi hjólasportið fyrir mig en það er ágæt tilbreyting. Mér finnst þó alltaf jafn hræðilegt að vera svona úti á meðal fólks að hreyfa mig. Bara það að það er fólk í bílum sem gæti hugsanlega verið að velta því fyrir sér hver sé að hjóla þarna upp brekkuna veldur mér hugarangri. Ég gæti farið út að hlaupa. En þá mjög snemma morguns svo sem fæstir séu á ferli. Ég gæti farið í ræktina en þar er svo margt fólk. Ég gæti reynt að venjast því að láta aðra horfa á mig. Og ég gæti vanist því að vera í líkamsræktarstöð með helling af öðru fólki. En ég sé samt ekki fyrir mér að það gerist á næstunni. Ég finn einhverja lausn. Mig langar að hreyfa mig en veit bara ekki hvar. Hvar er pláss fyrir fólk eins og mig? Mig langar heim í sveitina mína í Noregi. Þar var alltaf hægt að hreyfa sig án þess að hafa áhorfendur.

Í dag heyrði ég að Agnar var niðrí eldhúsi að biðja mömmu um hund. Aumingja foreldrar okkar. Fyrst kem ég og bið um næstum öll möguleg dýr. Hund, hest, páfagauk, kanínu, kött, gullfiska, hamstra og já, meira að segja kú því ég sagði að mér finndist beljumjólk góð. En held að það hafi bara verið rugl, ég hef hvorki drukkið beljumjólk né bæjarmjólk í mörg ár. Foreldrar mínir létu undan með gullfiskana. Ég hef alltaf mátt eiga fullfiska, minnsta málið. En þegar ég grenjaði stanslaust í tvær vikur því mig langaði svo í páfagauk.... þá var foreldrunum öllum lokið og létu undan. Við fórum í dýrabúðina þar sem ég valdi þennan líka fallega græna páfagauk. Ég hélt náttúrlega að hann yrði jafn gæfur og páfagaukar foreldra minna sem ég hafði heyrt ófáar sögur af. En svo varð ekki. Ég var skíthrædd við þetta litla dýr. Það beit mig og ég öskraði af taugaveiklun þegar pabbi leyfði honum að fljúga um íbúðina. Tveimur vikum síðar skilaði ég fuglinum í búðina. Eftir allt það sem ég hafði lagt á mig. Furðulegt. Nokkrum árum seinna fékk ég kanínu með því skilyrði að hún yrði í sveitinni. Það gekk eftir og það var náttúrlega voða gaman. Verst að ég veit ekkert hvað varð um hana að lokum því vinkonurnar tvær fóru í sitthvora áttina.

Það er eitthvað við dýr sem heillar mann. Öllum krökkum langar einhverntíman í dýr. Nú skil ég alveg af hverju ég mátti ekki fá öll dýrin sem mig langaði í. Ég myndi aldrei leyfa öll þessi dýr á mínu eigin heimili. Ef ég hefði fengið þetta allt hefði ég örugglega viljað skjaldböku. Við systkinin höfum öll viljað fá hund.

Mig langar ennþá í hund. Hitt er allt dottið uppfyrir. Nema náttúrlega hesturinn, en það er óskiljanlega dýrt dæmi. Það bíður þangað til ég eignast á gamalsaldri einhvern pening. En hund langar mig í og skildi ég bróðir minn vel þegar hann bað mömmu um hund í morgun. En hér á heimilinu er nú allt bannað nema fiskar í búri. En annað slagið tökum við systkinin upp og biðjum um hund. Því miður verður svarið alltaf nei. En einn daginn kem ég til með að fá mér hreinræktaðan hund. Jafnvel þó svo ég viti nánast ekkert um hundauppeldi er ég viss um að ég gæti staðið mig vel í því, það gæti veitt mér félagsskap og dregið mig út að hreyfa mig.

Ég hef því ákveðið að setja enn og aftur hest og hund á afmælisóskalistann bara því það hefur verið þar síðan ég man eftir mér. Ójá, eftir þrjá daga verð ég tvítug.